Dit blog bestaat vandaag 22 jaar

Dit blog bestaat vandaag 22 jaar. Zo uit je hoofd is zo’n periode nauwelijks te overzien. Ons tijdsbegrip is daarvoor te knullig.
Zo zag ik een ‘meme’ die dit goed samenvat:

Bron: Bored Panda

Maar ik heb gelukkig mijn blog, waardoor ik de afgelopen twee decennia wat beter geordend in mijn geheugen heb. Neem prins Bernhard, die nu weer in het nieuws is vanwege zijn lidmaatschapskaart van de NSDAP (voor het jonge volkje: dat was een mega-radicale versie van Forum voor Democratie, maar dan in het Duitsland van de jaren dertig en veertig) die hij nog in zijn archief bleek te hebben. Sommige mensen vragen zich af waarom hij dat ding niet had opgegeten en uitgescheten. Maar het is natuurlijk een uitstekende manier om twintig jaar na je dood nog volop in het nieuws te komen, om niet vergeten te worden. Zo’n ijdeltuit was het wel.

Dit blog heeft nog meegemaakt dat hij doodging, in 2004. Ik heb toen nog een vileine necrologie over hem geschreven. Die man was een ras-opportunist. Om te beginnen trouwde hij met de meest truttige prinses die er op dat moment in Europa ronddartelde, Juliana. Die heeft hij met tegenzin een paar keer bestegen voor het noodzakelijke koninklijk nageslacht. Maar voor de rest neukte hij zich buitenshuis een slag in de rondte, met een onbekend aantal bastaarden tot gevolg.
Ook had hij talrijke neveninkomsten die andere mensen graag betitelen als corruptie. Bekendste miskleun: het Lockheed schandaal.

Uitermate verdachte dingen

Maar genoeg over Bernhard. Zoveel is er namelijk niet veranderd. In dit land vinden nog steeds allerlei uitermate verdachte dingen plaats. Zoals een Wopke Hoekstra, die zomaar in een klimaatbaan bij de EU in Brussel wordt geparachuteerd. Als er één iemand volslagen ongeschikt is voor die baan is hij het wel. Onze klimaatdoelstellingen kunnen we voorlopig vergeten.

En dan die natuurvergunning die door een VVD-minister even ruimhartig als onterecht aan Schiphol is verleend. Volgens de milieuclubs rammelt die juridisch aan alle kanten. Kortom, het bevoordelen van de vriendjes bij Schiphol en de KLM.

The never ending story

Tja, en dan weer de oorlog tussen Israël en Hamas die afgelopen zaterdag weer in volle hevigheid oplaaide. In het begin van het bestaan van dit blog heb ik nog wel geschreven over de situatie tussen Israël en Palestina. Om het conflict voor mezelf helder te krijgen (en deel 2 ook nog). Onbegonnen werk. Ik heb allerlei familie en vrienden in Israël die vrijwel allemaal voor een vreedzame oplossing zijn. Maar ondanks dat leerde ik al snel dat ik dit onderwerp beter kon vermijden. Want het leidt tot eindeloze discussies waarin je steevast overschreeuwd wordt en geen poot aan de grond krijgt met je standpunt. ‘Wij Europeanen begrijpen er nu eenmaal niets van’. Gelukkig ken ik niemand met conservatieve, orthodoxe opvattingen. Dan was ik waarschijnlijk ter plekke gestenigd.
Ondertussen realiseer ik me dat er in de tijd dat dit blog bestaat alweer een geheel nieuwe generatie is opgegroeid in geweld en vijandschap. Na dit weekend van volkomen zinloos geweld is een oplossing verder weg dan ooit. Ik denk wel eens: alleen een gigantische aardbeving kan dit gebied nog redden.

U merkt, na 22 jaar kan ik mij nog volop opwinden over allerlei maatschappelijke ongerechtigheden. Wel doe ik het tegenwoordig iets rustiger aan, want ik heb ook nog elke twee weken pianoles. En dat betekent oefenen.
Ik ben voornemens dit allebei nog lang vol te houden.