Carré Amsterdam
Geschreven voor Amsterdam Centraal,  Criminaliteit

Collectieve ontzetting

Ik heb het maar even aangekeken, het drama rond Peter R. de Vries. Ik was enorm geschokt en woedend toen het bericht kwam dat hij was neergeschoten. En ook nog anderhalve week later, toen hij overleed. Ik heb dat overigens bij alle onschuldige mensen die bruutweg worden geliquideerd. Maar hoe reageer je dan in het besef van machteloosheid?
Ik had hem echt gegund dat hij zou herstellen en later in de rechtszaal de daders honend had kunnen uitlachen. Waarna ze onder applaus van de publieke tribune enkele decennia achter de tralies zouden verdwijnen.

Ik kon het niet echt een plek geven. Net als vele anderen. Fascinerend was om de brede gevoelens van schok, verdriet en verontwaardiging te volgen. De Vries was en is een zeer bekende Nederlander, die volgens mij bijna nog vaker op het scherm was dan Rob Trip of Marco Verhoef.

Familielid

Wat doet zoiets met ons? Als je erover nadenkt is het effect heel vreemd. Hij wordt in de loop der jaren een familielid, zogezegd. De schijn wordt gewekt dat je hem heel goed kent. Zo gaat dat met veel bekende Nederlanders. Ik groette op de Herengracht eens heel joviaal een bekende cabaretier, in een reflex, alsof het een goede vriend was. Pas daarna realiseerde ik mij dat hij alleen maar een bekende Nederlander was, die weliswaar vaak in mijn huiskamer kwam, maar ik dus niet bij hem. En zijn naam wilde me ook niet te binnen schieten. Ik moet het zelfs nu weer opzoeken. Wacht…
Ben ik weer: Jan Jaap van der Wal, die was het.
Een zekere gêne overvalt mij dan op die Herengracht. Terwijl het welbeschouwd een begrijpelijke vergissing is. Hij groette me overigens netjes terug.

Koefnoen

Bij Peter R. de Vries is het net zo. Ik ken hem als een wat nurkse man die zichzelf graag hoorde praten. Hij had overal verstand van. Later, in de necrologie, las ik dat dit ook inderdaad zo was.
Daar geloof ik niets van, maar vooruit, zo ging dat deze keer. Op slag vielen al zijn negatieve eigenschappen weg, terwijl ik me toch meen te herinneren dat hij voortdurend werd aangevallen op zijn egotripperij. En wat dies meer zij. Kijk, dat slaat dan allemaal een beetje door. Mag hoor, maar het wordt vanuit de media dan nogal hypocriet. Niet voor niets was hij een dankbaar onderwerp voor typetjes bij programma’s als Koefnoen.
Het was dat de paus toevallig zelf op de operatietafel lag, anders was Peter per direct zalig verklaard. Want die stemming hing er in het land en de juiste heiligennaam Petrus had hij al.
We kennen Peter R. dus feitelijk helemaal niet, maar het raakt ons alsof er een oom dood is.
Is er al een psycholoog geweest die het heeft uitgelegd?

Lees ook:
De bestrijding van het Taghi-terrorisme

Femke

Het geschokte volk legde bloemen bij de plek des onheils en vormde een rij van drie kilometer voor Carré om hem de laatste eer te bewijzen en hem te danken voor zijn goede werken. Want dat laatste staat buiten kijf. Burgemeester Halsema kwam terug van vakantie. Ze hoefde niet eens aan te sluiten in de rij langs de Amstel, want die was dusdanig lang dat ze gewoon in de Stopera achter haar bureau kon blijven zitten.

Het is goed dat mensen een dergelijke uitlaatklep hebben voor hun gevoelens van verdriet en onmacht. Hoewel het ook een goed idee zou zijn geweest om een massale demonstratie te houden tegen het krankzinnige maffia-geweld. Immers, er zijn al méér slachtoffers gevallen, zoals advocaat Derk Wiersum en de broer van Nabil B. Zij hebben eigenlijk ook recht op een eerbetoon in Carré. Of dus op die felle demonstratie, waarmee we laten zien dat we dit niet pikken. Een beetje zoals de Belgen deden tegen Dutroux. Maar dan geen stille tocht met witte ballonnen, maar een luid schreeuwend protest.

Mentaal raken

Misschien kunnen we een denktank oprichten om te onderzoeken op welke manier we als publiek nu het beste onze gevoelens van bezorgdheid en onlust kunnen uiten. Dat moet een manier zijn waarop het daders en opdrachtgevers van dergelijke misdrijven mentaal raakt. Niet alleen gevangenisstraf, maar vanuit de samenleving een soort mentale knauw uitdelen waar ze de rest van hun leven last van houden.
Dit lijkt me de beste manier om Peter R. de Vries te gedenken. Zijn erfenis moet zijn dat de daders en opdrachtgevers nog lang last van hem hebben.
We stellen hem in: de Peter R. de Vries GeDenktank.

Dit artikel verschijnt ook op Amsterdam Centraal.

Laatste revisie op 3 augustus 2021.

(191 keer bezocht, 1 bezoeken vandaag)

Schrijft op Arnoud Hugo en Amsterdam Centraal. Vader ZKKH. Wanneer tijd over: schrijven, muziek, voorlezen, redactie Amsterdam Centraal.

3 Reacties

  • John Zwart

    De stilte is alweer aan het dalen na de crematie van Peter R de Vries. We hebben nu de olympische spelen en honderd meter van de moordplek werd al groots feest gevierd. Per 12 uren verschuift wat we zien als ‘nieuws’.
    Ik geef je weinig kans voor jouw Peter R. de Vries GeDenktank.

  • John Zwart

    Er zijn zoveel zaken die de mensen moedeloos maken,
    Zij beseffen hun onmacht tegen het onverbiddelijk klimaat,
    de coronacrisis, de voedselbank tegenover de onmaat
    zodat ze van maffiamacht over hun toeren raken.
    Ze willen zo graag iets doen
    tegen de moordlust van de honger naar poen
    tegen domme regeerders die hun vrijheid beperken
    maar niets helpt zoals ze telkens merken

    rest alleen hun symbool van klein fatsoen:
    het leggen van een bloem.
    (c) John Zwart – juli 2021

  • Bianca Schrijft

    Mooi en kloppend artikel. Je voelt je verbonden met de mensen die je veel ziet, maar inderdaad je kent ze helemaal niet persoonlijk. De indruk van Peter is bij mij wel veranderd van egocentrisch naar empathisch door de zaak Nicky Verstappen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Previous Next
Close
Test Caption
Test Description goes like this
Total
0
Share