Hallucinaties in de brillenwinkel

Ik heb al jaren een leesbril, maar nu werd ook de rest van de wereld om mij heen een beetje vaag. Ik ging naar de brillenwinkel. Preciezer gezegd: de Bril Corner. Inderdaad, hij zit op een hoek. Het is bij mijn weten een van de weinige brillenleveranciers die nog niet ten prooi gevallen is aan een van de grote ketens als Eye Wish, Hans Anders, Pearle of Specsavers. Dat zijn in mijn beleving allemaal oplichters.

Ik werd uitgebreid doorgemeten. Onderwijl werd ik vakkundig van de wijs gebracht met allerlei onbegrijpelijke termen en cijfers, met min en plus zoveel, dioptrie, multifocaal, cilinder, bipolair (o nee, deze niet).

Multifocaal gestuntel

Na een week was mijn prachtige bril klaar. Een volledig multifocale bril. Daarmee kun je ver en dichtbij kijken. Vol verwachting zette ik hem op. Niet alle focalen waren even geslaagd, als ik het maar zo even mag uitdrukken.

Voor de grotere afstand was de bril een verbetering, maar het leesgedeelte kwam niet lekker uit de verf. Na een half uur moeizaam scherpstellen kreeg ik één woord per regel acceptabel in beeld.

Windhandel

“Multifocaal moet altijd even wennen…” werd mij verzekerd door de vriendelijke opticien. Maar hij wilde met liefde andere glazen laten komen, waarbij het leesgedeelte ‘iets breder’ was.
Ik was verbijsterd over zoveel service. We hebben het hier namelijk over glazen van honderden euro’s per stuk, mind you!
Naar aanleiding van deze ervaring zeg ik u: de brillenbusiness is één grote windhandel! Monturen en glazen van enkele kwartjes inkoop gaan voor honderden euro’s over de toonbank. Dat kan niet anders.

Een ouder echtpaar

Een week later zette ik de bril met de nieuwe glazen op. Het was nog steeds geen visuele openbaring, maar ja, “multifocaal moest wennen”.

Héél erg wennen, merkte ik even later.

Er was een ouder echtpaar de winkel binnengekomen. De vrouw ging monturen passen, de man zei met gedempte stem wat hij ervan vond. Al bij het tweede montuur vond hij het ‘heel mooi’. Dat duidde op gering geduld. Het is namelijk onmogelijk dat het tweede montuur meteen goed staat. Zo gaat dat nooit. Daar zijn minstens veertien pogingen voor nodig.

Vreemde dingen

Maar goed, dit daargelaten, ikzelf begon inmiddels vreemde dingen waar te nemen door mijn nieuwe bril. Het oudere echtpaar voor het brillenrek bestond uit oud-premier Wim Kok en zijn vrouw. Hier in de Bril Corner. Een eenvoudige buurtbrillenwinkel. Dit kon niet waar zijn.

Ik dacht dat ik gek werd. Was ik multifocaal aan het hallucineren? Had ik een multifocale virtual reality bril op? Het feit dat de opticien onbekommerd doorging met zijn adviezen en zelfs een derde paar glazen aanbood, sterkte mij in de overtuiging dat ik dingen zag die er niet waren. Als ik nou Katja Schuurman of Tatjana Šimić had gezien had ik wel kunnen leven met de optische afwijkingen in mijn brillenglazen. Maar een vergrijsd sociaal-democratisch echtpaar uit vervlogen tijden is wel héél erg wennen! Je kunt ook teveel van je klanten vragen. Ik ging dus voor het derde paar glazen.

Update 23-10-2018: Wim Kok overleed op 20 oktober 2018 (mijn verjaardag, ook dat nog, maar dat is toeval).

_{Laatst bewerkt: jan 13, 2019 @ 17:28.}

Laatste revisie op 13 januari 2019.