De man die door zijn paard zakte

Mijn vrouw gaf aan dat ze wel weer eens naar het toneel wilde. Niet nu, maar wel weer eens. Dat is in deze tijd misschien wel het hoogst haalbare: wel weer eens.
Ik heb goede herinneringen aan het toneel. Vooral ook aan de keren dat het fout ging. Zo ben ik wel. Hoort erbij. Gesubsidieerd leedvermaak.
Ik trof het meteen de allereerste keer dat ik naar het theater ging.

Sancties

Ik zat nog op de Mulo, een iets moeilijker voorloper van de Mavo, die op zijn beurt weer een iets moeilijker voorloper was van het VMBO-T (als ik het allemaal goed heb gevolgd). Whatever.
Wij gingen naar een schoolvoorstelling in theater Carré. Het was een strenge school. Wij werden vooraf gewaarschuwd, op straffe van draconische sancties, dat we ons moesten gedragen. Stil zitten, opletten, geen geintjes, zelfs geen gebbetjes.
Wij werden als klas op een rij naast elkaar in de zaal geposteerd, met aan het ene einde mevrouw Janssen (klassenlerares) en aan het andere einde mevrouw van Dijk (adjunct-directeur). Hun dodelijke blikken gingen als de zoeklichten bij Stalag 17 bij voortduring langs de rij. Wie zich misdroeg, werd verslonden door een van de leraressen. Gezamenlijk trokken ze vervolgens het leerlingkadaver met hun tanden uit elkaar. Zoiets zag ik tenminste voor mij.

Don Quichot

De voorstelling betrof de musical De Man van La Mancha (1968). Met in de hoofdrollen Guus Hermus (1918-2001) als Don Quichot en Lex Goudsmit (1913-1999) als Sancho Panza.
Het doek ging open en beide mannen zaten naast elkaar, elk op een houten constructie die een paard moest voorstellen. Het waren feitelijk een paar schragen met een plank ertussen en een paardenkop erop. Kon niet missen: een paard. Krachtdadig zingend hopten ze op en neer op de maat van de muziek, zoals je dat doet op een paard als je in een goed humeur bent.

Luid vloekend

Guus Hermus was een beroemd en gelauwerd acteur, maar volgens zeggen nogal een ijdele en hoogmoedige man. De ouverture was nog maar nauwelijks op streek toen hij met een ijzingwekkende ‘krak’ in één klap door zijn ‘paard’ zakte. Luid vloekend en kermend vluchtte hij tussen de spaanders uit strompelend van het toneel. Hij was op dat moment met recht ‘de Ridder van de Droevige Figuur’, zoals schildknaap Sancho Panza zijn meester Don Quichot in het stuk op zeker moment aanduidt. Lex Goudsmit keek onthutst toe. Ik kan me niet herinneren of er gelachen werd. In elk geval niet op onze rij. Dat hadden wij niet overleefd.

Geblesseerd

De gordijnen gingen dicht. Even later werd ons meegedeeld dat de heer Guus Hermus zijn rug (en waarschijnlijk ook zijn ego) dusdanig had geblesseerd, dat de voorstelling verder geen doorgang kon vinden. Wij konden na een kwartiertje weer terug naar school, waar ons de ellende van alledag wachtte. Een anticlimax.

Krengen

Later werd de voorstelling ingehaald. Iedereen wachtte uiteraard in spanning het moment af waarop Guus Hermus de vorige keer door zijn paard zakte. Dat gebeurde niet. Terwijl zoiets een voorstelling toch juist memorabel maakt. Niet bekend is of degene die verantwoordelijk was voor de rekwisieten is ontslagen. Ik vrees van wel. Belangrijkste les voor Guus Hermus: altijd je paard controleren voor je het bestijgt. Er zitten echte krengen tussen.

Vervlogen tijden

Mijn vrouw en ik wachten nog even tot de corona wat verder is geluwd. Als dat er ooit van komt. Tot die tijd moeten we genoegen nemen met het ophalen van dit soort herinneringen uit lang vervlogen tijden. Ook leuk.

Laatste revisie op 1 februari 2022.