Op 19 december overleed oud-burgemeester Ed van Thijn. De media stonden meteen bol van de necrologieën. Terecht, hij was een geweldig politicus, een drijvende kracht in de PvdA, een goede burgemeester. Daar valt allemaal weinig aan toe te voegen. Behalve mijn eigen persoonlijke moment met burgemeester Van Thijn.
Dat moment moest ik weer zien op te duikelen uit mijn archief. Ik zie nog precies de plaats voor me waar ik het had staan. Alleen, dat was vóór de verhuizing. Daarna is het verdwenen in de krochten van mijn veel grotere nieuwe huis, naar de vliering, achter de knieschotten, in een verhuisdoos, geen idee.
Ik zal de herinnering vooralsnog uit mijn geheugen moeten halen.
Gepakte Stad
Halverwege de jaren tachtig schreef ik voor een stadspolitiek tijdschrift met de ietwat gekunstelde naam ‘Gepakte Stad’, een variant op het begrip ‘compacte stad’, dat toen opgeld deed. Samen met raadslid en activiste Saar Boerlage maakte ik een interview met Ed van Thijn. Meer dan een uur kletsten wij gemoedelijk met hem op zijn burgemeesterskamer in het nieuwe stadhuis op het Waterlooplein. De burgemeesterskamer! Daar kom je anders nooit als simpele letterknecht!
Van Thijn was een aimabele man, geen enkele kapsones, scherp en grappig.
Eveneens aanwezig was Noortje van Oostveen, ex-journaalpresentator en nu woordvoerder van Van Thijn. Zij was er om te bewaken dat er geen onwelgevallige dingen in het interview kwamen.
Olympische Spelen 1992
Het meest actuele thema van die tijd was de kandidatuur van Amsterdam voor de Olympische Spelen van 1992. Het gemeentebestuur had zich in zijn hoofd gezet dat ze hiermee Amsterdam eens goed op de kaart konden zetten. Bovendien ging wethouder Roel Walraven (CPN, geen aangename man, eind oktober overleden) ervan uit dat het erg goed zou zijn voor de werkgelegenheid. Sceptici wierpen tegen dat er tot dan toe nog geen enkele olympische stad was geweest die zonder grote tekorten een dergelijk evenement had overleefd. In tegendeel, ze zaten voor jaren in de schulden. Maar dat zou óns niet gebeuren, natuurlijk.
Woonwijken in Amsterdam-Zuid zouden worden afgesloten in verband met de beveiliging. München lag nog vers in het geheugen. Zonder toegangspas kon je niet naar je eigen huis.
Een totaal fiasco
Het gemeentebestuur was doof voor de bezwaren tegen de megalomane plannen. Een andere ex-journaal presentator, Marijn de Koning, werd ingehuurd om de promotie op te tuigen en persconferenties te leiden. Het toeval wil dat zij enkele weken geleden eveneens overleed.
Om kort te gaan, de hele kandidatuur van Amsterdam voor OS 92 liep uit op een totaal fiasco. Ze lagen er al in de eerste ronde uit. Mogelijk omdat ze te weinig smeergeld aan voorzitter Samaranch en andere IOC-leden hadden betaald, maar in elke geval door ingrijpen van de Amsterdamse kraakbeweging, die met een delegatie speciaal naar Lausanne was afgereisd om daar de dure pakken van de olympische bobo’s onder te spugen. Dit tot grote woede van de opgeblazen NOC-voorzitter Henk Vonhoff (geen aangename man), die de grootste fluim incasseerde. U kunt het hele verhaal nog eens van alle kanten bekijken en nalezen op Andere Tijden.
Saar Boerlage
Saar Boerlage was zeer actief in de strijd tegen de komst van de Olympische Steden. Zij kreeg achteraf van veel dingen de schuld en daarmee een hoop bagger over zich heen. Het meest smerig werd ze nog afgefakkeld door Ivo Niehe (geen aangename man). Excessen vanuit de harde kraakbeweging zijn haar niet aan te rekenen. Ik kende haar persoonlijk en weet dat zij altijd fatsoenlijk en integer is geweest.
Ed van Thijn heeft het Saar Boerlage bij mijn weten nooit kwalijk genomen dat zij zijn plannen dwarsboomde. Mogelijk zat hij er zelf ook wel een beetje mee in zijn maag, wie zal het zeggen?
Over het interview zelf wil me eigenlijk weinig meer te binnen schieten, behalve dat het uitgebreid over die Olympische Spelen ging. Dat schiet niet op natuurlijk.
Maar goed, op dit moment is de herinnering aan Ed van Thijn zelf het belangrijkst. Die koester ik. Wél een aangename man!
Laatste revisie op 22 december 2021.
Een lang en boeiend leven om op terug te zien na zoveel bewogen jaren. Wat die houding naar Saar Boerlage betreft, misschien was hij haar stiekem wel dankbaar mede door haar activisme van die heilloze weg te moeten terugkeren. Ook was hij een dankbaar mikpersonage voor politieke grappenmakers met zijn kenmerkende opvallende spraakgebruik. Ook daarop reageerde hij mild. Ik hoorde hem liever dan nu Femke met een kiezelsteentje in de mond aan te horen. Ed van Thijn rust zacht…