Treiteren en intimideren als verdienmodel

Veel bedrijven en overheidsinstellingen gaven gehoor aan de oproep. Resultaat: paniek op de mestvaalt. Ik noem de naam van het blog met opzet niet. Stukje zelfcensuur.

Virtuele verkrachting

Initiatiefneemster van de actie was NRC-columniste Rosanne Herzberger. Zij maakte openlijk bezwaar tegen een ratingsysteem dat op een videosite werd gehanteerd. Deze videosite is aan het blog gelieerd. In plaats van sterren gebruikte men damesbillen. Ja, u vat hem al: rating – reten, hier is lang over nagedacht. Seth Gaaikema wrijft postuum in zijn handjes.

Rosanne kreeg als een van de eersten de bekende vrachtladingen verbale bagger over zich heen. Vooral ook van de horden in de commentaren. Daarna was de beurt aan Volkskrant columniste Loes Reijmer. Zij had het eveneens gewaagd het populaire blog de maat te nemen. Na een oproep van het blog ‘wie haar zou doen’, ging het tuigvolk in de commentaren onbekommerd los met de meest weerzinwekkende verkrachtingsfantasieën.

In de vuurlinie

Ik weet hoe het voelt om massaal te worden aangevallen. Zelf heb ik in 2004 ook eens in de vuurlinie gelegen van de opgezweepte horden. Ik had het namelijk gewaagd om reacties op mijn weblog te gaan modereren en dat mocht niet, zo hadden de anonieme volksmenners besloten. Een half jaar later deden ze dat modereren zelf ook, maar dit terzijde.

Ik werd door het blog de ‘Goebbels van de 21ste eeuw’ genoemd en een Stalin. Het artikel bestond uit louter leugens. Uiteraard lieten de opgezweepte volgelingen zich ook niet onbetuigd. Zij werden opgeroepen mij eens ‘een bezoekje’ te brengen. Mijn website kreeg zelfs een primitief soort Ddos-aanval te verwerken. Hier had ik financiële schade van. Mijn uitdrukkelijk vertrouwelijke brief met het verzoek om het artikel weg te halen werd direct online gezet. Onnozele actie mijnerzijds natuurlijk, ik had teveel vertrouwd op het menselijk fatsoen.

De reactiemogelijkheid van mijn blog had ik inmiddels uitgezet. Het was ondoenlijk om iedereen individueel te bedanken voor het smadelijk proza dat mij ten deel viel en de vreselijke ziektes die mij werden toegewenst.

Zelfs de gevierde reetlikker literator Nico Dijkshoorn kroop achter zijn Commodore64 en maakte een special over mij. Een audiocolumn waarin hij mij onder meer een keelstoma toebedeelde. Ik kon er geen touw aan vastknopen, maar eervol was het natuurlijk wel.

IJs over je rug

Ik kan daar nu lollig over doen, maar ik kan u verzekeren dat het voelt alsof er ijs over je rug loopt als je zoiets meemaakt. Kennelijk hebben de hitsers geen idee hoe het is om door een horde van honderden mensen zeer persoonlijk te worden aangevallen en bedreigd. Niet fysiek, maar verbaal. Hoewel de intimidatie wel erg dichtbij komt als ze je op je werk komen opzoeken, zoals blogger Peter Breedveld mocht ervaren.

Loes Reijmer ervaart de aanvallen als virtuele verkrachting. En dat is het. Niks ‘vrijheid van meningsuiting’ of ‘persvrijheid’. Want die geldt blijkbaar alleen voor de roze horden. Door dit medium wordt al jarenlang ongestraft artikel 1 van de grondwet geschonden via discriminatie, seksisme en verbale terreur jegens andersdenkenden (met name ‘links’).

Politiek en serieuze media doen er lacherig over, in de hoop zelf gevrijwaard te blijven van hetzes. Ondertussen legitimeren ze daarmee het intimiderend gedrag. Ze veroorzaken op die manier juist een inperking van de vrijheid van meningsuiting van ánderen. Tegengas wordt namelijk afgestraft. Zelfcensuur is het resultaat.
Mag ik deze cultuur van intimidatie gewoon fascisme vinden? Blijkbaar is dat ook een verdienmodel.

Afbeelding: Andreas Holzner, via Pixabay.

_{Laatst bijgewerkt: jan 13, 2019 @ 18:02.}

Laatste revisie op 13 januari 2019.