Dit blog bestaat twintig jaar!

Met nauwelijks in te houden trots mag ik verkondigen dat dit blog vandaag 20 jaar bestaat. Ik kan het zelf bijna niet geloven. En zonder onderbrekingen, hè! Geen flauwe afsteekweggetjes van een paar jaar stoppen, later de draad weer oppakken, maar wél achteraf de verluierde tijd meetellen. Nee, deze blogger is continu doorgegaan. Eerst onder de naam Verbal Jam, later onder eigen naam: Arnoud Hugo.
Genoeg geborstklopt of borstgeklopt. Terzake!

Ik begon vlak na 9/11. Daarmee is geen verband, het is toeval. Als ik terugblader kom ik wél heel veel onderwerpen tegen die vrijwel vergeten zijn. De telkens over de eigen benen struikelende kabinetten Balkenende. De moord op Pim Fortuyn. De moord op Theo van Gogh. Het Midden-Oosten. Het terrorisme.
De kabinetten Rutte en het neo-liberaal geklungel. De privatisering van de zorg.
Parlementaire enquêtes over allerlei wanbeleid en corruptie (bouwfraude, toeslagen). Gele hesjes. Anti-zwartepieten. Pro-zwartepieten. Snelwegblokkeerders. Een koningshuis dat zich in die jaren rap vermenigvuldigd heeft, met alle kosten en ophef van dien. Teveel om hier op te noemen.

Amusement en ergernis

Heel veel mensen trokken aan ons voorbij en verdwenen daarna weer in het vergeetboek. Maar ze waren telkens weer dankbaar voer voor bloggers en andere columnisten. Mensen als mevrouw Gretta Duisenberg-Bedier de Prairie (zelfbenoemd Midden-Oosten deskundige en fervent verdedigster van de Palestijnse zaak), Hilbrand Nawijn (minister van vreemdelingenzaken, tevens uitslover en volkszanger), Rita Verdonk (recht vooruit), Donner, Mat Herben (snor), Eduard Bomhoff, kortom, een eindeloze stoet meer of minder treurige idioten. Zij voorzagen in ons dagelijks amusement dan wel voortdurende ergernis.
Een vrijwel constante factor in publieke aandacht waren mensen als Henk Kamp, Johan Remkes (die zullen we t.z.t. gewoon moeten ruimen, net als Keith Richards), Tjibbe Joustra en Geert Wilders. Bij kritische beschouwing moeten we vaststellen dat ze ons land niet bepaald vooruit hebben geholpen.

Doe het niet!

Al die blogstukjes bij elkaar vormen feitelijk enkele lijvige boeken. Het schrijven ervan heeft me veel plezier gebracht. In die tijd had ik ook boeken kunnen schrijven, maar ik vrees dat dit minder voldoening zou hebben gegeven. Je kunt wel boeken schrijven, maar die moet je volgens mij dan niet willen publiceren. Dat geeft maar stress.
Iedereen die een boek wil schrijven om bekend te worden zou ik aanraden: doe het niet. Doe het alleen voor jezelf, voor het plezier van het schrijven. Of zet alles dus in een blog, op internet.

Ga maar na. Loop een boekwinkel binnen. Bekijk daar de overweldigende hoeveelheid boeken. Vraag jezelf serieus af: kan ik daar nog iets aan toevoegen? Acht je de kans groot dat je boek over een jaar nog steeds daar in de schappen ligt?
En zelfs als je bekend wordt, is dat dan leuk? Onlangs kwam ik in een boekhandel. Ik had net mijn zoontje naar pianoles gebracht. Als je vanuit de boekhandel een trap op gaat kom je in de openbare bibliotheek. Boven hoorde ik de stem van Herman Koch. Hij vertelde over zijn nieuwe boek ‘Een film met Sophia’. Stel je toch eens voor dat je als een eenvoudige literaire colporteur stad en land moet afreizen om je boek aan te prijzen. Want dat eist de uitgever van je. Het is volgens mij een troosteloos bestaan. De tol van de roem. In die tijd had je lekker je zoontje naar pianoles kunnen brengen, tussen de boeken van anderen kunnen snuffelen en taart kunnen eten in het café.

Morsige foto

En daarna verwacht men dat je nóg een boek schrijft. En nog een. Pas als ze je -zoals onlangs A.L. Snijders- dood op je toetsenbord gevonden hebben, ben je overal vanaf.
Bij je necrologie drukken ze vervolgens de meest morsige foto af die ze van je hebben kunnen vinden. Daar heb je het dan allemaal voor gedaan.

Bij de jeugd hoef je ook niet aan te komen met je boek. De jeugd leest niet meer. De jeugd studeert geen Nederlands meer. De jeugd weet niet meer wie W.F. Hermans was. Of Harry Mülisch desnoods. Zelfs de Jannen Cremer en Wolkers kunnen nauwelijks nog op aandacht rekenen. Gerard Reve blijft hooguit overeind met De Avonden. Vooruit, Hella Haasse. De vroegere goden zinken in het moeras van de vergetelheid. Doeschka wie? Max Dendermonde? Boudewijn Büch? Den Doolaard. Claus. Lampo. Koolhaas. Dorrestein.
Veel van hen die schreven zijn helemaal niet gebleven.

Illusies

Nee, schrijf gewoon voor jezelf. Op een blog desnoods. Dat is goed voor je ontwikkeling, je geestelijk welbevinden, je tevredenheid met het bestaan. Je kunt je ongenoegens en frustraties over de wereld afreageren en de illusie hebben dat iedereen kennisneemt van je standpunten. Dat is natuurlijk niet zo, maar wat is schrijven anders dan het scheppen van illusies?

En je kunt het lang volhouden. Minstens twintig jaar. Kijk maar naar mij.

Laatste revisie op 10 oktober 2021.