In mijn lokale mini-winkelcentrum zag ik in mijn ooghoek een of andere kartonnen box staan. Daar kon ik bedankkaartjes voor de zorg in doen. Het fijne weet ik er niet van. Ook niet of het een lokaal initiatief is in mijn gemeente of iets landelijks. Ik heb gewoon niet goed gekeken, het was in het voorbijgaan.
Het kan dus best zijn dat ik totaal op het verkeerde spoor zit. Ik ga niet alsnog kijken, want ik blijf het liefst zoveel mogelijk binnen.
Ik hoop nu maar dat het niet waar is. Dat er niet iemand is geweest die op het idee kwam om een actie op touw te zetten waarbij wij opgeroepen werden om massaal kaartjes naar de zorghelden te sturen.
Moeder Teresa syndroom
Maar alles is mogelijk in deze coronatijden. Er zijn mensen die in staat zijn dit soort dingen te bedenken. Het zou mij niets verbazen. Mensen die bijkans uit hun vel barsten van opgekropte goedertierenheid, van liefde, van dankbaarheid, de ultieme wil om goed te doen. Een soort Moeder Teresa syndroom, zeg maar. Ze stikken als ze geen actie op touw kunnen zetten waarbij ze kunnen zwelgen in hun eigen menslievendheid. U herkent ze wel, zo’n beetje dezelfde types die straathonden willen adopteren uit Papoea Nieuw-Guinea of Antarctica. Het gemoed loopt bij voortduring over.
Waandenkbeelden
Overzien zij ook de gevolgen van hun kaartjes-actie? Komen de kaartjes inderdaad terecht bij onze zorghelden, die ineens de gang naar de intensive care versperd zien door stapels postzakken? Hebben zij tijd om ze te lezen? Naar mijn bescheiden inschatting niet.
Of komen ze misschien terecht bij verzorgingshuizen? Ik zie voor me hoe senioren zitten te soezen boven het kruiswoordraadsel dat voor hen op het Perzische tafelkleedje ligt te wachten. Ineens wordt er een kuub kaarten over hen uitgestort. Tegen de eenzaamheid, roept de verpleeghulp derde klasse vanachter haar schamele mondkapje.
Maar ik zal het zoals gezegd verkeerd zien. Te cynisch, te negatief. Zoiets is helemaal niet gaande. Waandenkbeelden door gebrek aan corrigerende sociale contacten tijdens de lockdown, vrees ik. En als het onverhoopt wél waar is: klef, teiltje, braken…
Laatste revisie op 27 december 2020.
Nederland verdrinkt ongeveer in de Goede Doelen. En er komen er dagelijks nieuwe bij. Steeds meer solliciteren naar een abonnement op jouw bankrekening, 3 euro, 5 euro per maand of meer. Daarmee kunnen ze zóveel goed doen!
Het was te wensen dat er een wetsvoorstel zou komen om het aantal bedelorganisaties te beperken tot degenen die écht iets goeds doen met ons geld behalve zichzelf betaalde banen te scheppen en een onkostenrekening te verschaffen. We kunnen ook makkelijker de integeren van de selfkickers onderscheiden met een beperkte lijst van b.v. 100 namen en rekeningnummers met hoofdverantwoordelijken en hun ‘wapenfeiten’.
Hetzelfde moet worden nagestreefd bij lieden die kettingbrieven en dingen die erop lijken op gang willen brengen. Zo’n kaartenoproep heeft hetzelfde karakter. Weg ermee. Wat inspirerende figuur ben ik meer voor Florence Nightingale dan Moeder Theresa.