Vluchten in banaliteiten
Ik zit er nu al een paar weken tegenaan te hikken waarover ik zal schrijven. Graag houd ik het allemaal een beetje luchtig namelijk, maar een vreselijke oorlog geeft daarvoor weinig ruimte. Het is op dit moment te futiel en daardoor ongepast om je bezig te houden met onderwerpen als ‘zeehond gespot in de Lek bij Nieuwegein’. Of ‘actrice Anouk Maas heeft nieuwe relatie’ (wie is zij???).
Ik geef toe, deze feiten behoorden toch al niet tot mijn aandachtsgebied, maar ook serieuzer onderwerpen zijn momenteel niet goed voor mijn mentaal welbevinden. Zoals de lamlendige aanpak door Nederland van de sancties tegen Rusland. Of het ergerniswekkende wegkijken bij de witwaspraktijken van Russische oligarchen die Nederland decennialang faciliteerde.
Hard straffen
Het is immers in ons eigen belang om de Russen economisch hard te straffen. Deze ellende moet zo snel mogelijk stoppen, niet alleen ter wille van Oekraïne, maar op de langere duur ook voor onszelf. We zien op sociale media beelden iemand van die zijn hond uitlaat. Vijftig meter van hem vandaan komt een raket neer. Een zware ontploffing volgt. We slagen er niet in ons een voorstelling te maken hoe het zou zijn als dit in onze eigen zonnige wijk zou gebeuren. Overigens voor mij een reden om geen hond te nemen.
Maar het lijkt een compleet ander universum. Het universum van het militair-industrieel complex, waarin mensenlevens ondergeschikt zijn aan grof geld verdienen. Al die inventiviteit had ook besteed kunnen worden aan nuttiger dingen, zoals de energietransitie, het klimaatprobleem, de woningnood, de honger en armoede in de wereld.
Vriendin
Ik maak me eveneens bezorgd over het feit dat één man zoveel ellende kan aanrichten en niet tot de orde wordt geroepen binnen zijn eigen bubbel. Het zal te wijten zijn aan de menselijke neiging tot machtswellust en kontkruipen. Dat zie je maar aan Rutte, die krijgen we ook niet weg, zelfs niet op een democratische manier. Niet dat ik hem nu wil vergelijken met Putin, nee stel je voor! Die heeft namelijk wél een vriendin.
Banaliteiten
Misschien is het inderdaad beter voor de geestelijke gezondheid om voorlopig te vluchten in banaliteiten. Zoals de nieuwe reeks programma’s over het Mooiste Meisje van de Klas. De stemproblemen van Hans Teeuwen. Hoe we ons verheugen op de jubileum-editie van de Libelle Zomerweek. Er zijn ook weer allerlei nieuwe elektrische auto’s op komst. Voor mij onbetaalbaar, maar de video’s op Autoweek vormen toch een stukje amusement in donkere tijden.
Kabelbaantje
Als ons toch niets anders rest dan machteloos toezien, kunnen we onze aandacht dus beter beperken tot onschuldig vertier. Zoals het kabelbaantje op de Floriade in Almere. Tel je zegeningen en wees je bewust van het feit dat je daarbij niet uit de lucht geschoten wordt. Vooralsnog althans. Geniet ervan zolang het nog kan.
Laatste revisie op 22 april 2022.
Arnoud Hugo
Schrijft op Arnoud Hugo en Amsterdam Centraal. Vader ZKKH. Wanneer tijd over: schrijven, muziek, voorlezen, redactie Amsterdam Centraal.
Een reactie
John Zwart
Dat ‘tegenaan hikken’ begrijp ik goed. Die oorlog van de Russische versie van ‘Heim ins Reich’ heeft mij van de eerste dag al geboeid, op een akelige manier. Oekraïne was een achterlijk land met corruptie vergelijkbaar met bijv. Suriname, zo sijpelde de informatie uit Den Haag naar ons door toen de Russen de Krim als tankarena annexeerden. Zeker niet rijp om EU lid te worden. Zulke strenge afwegingen hoorden we niet eerder toen we Bulgarije en Roemenië in onze armen sloten. Ook eerder niet toen Malta wel lid mocht zijn om EU paspoorten tegen fikse betaling met louche Russen te gaan verhandelen. Oekraïne moest zichzelf maar redden vonden we en onze vluchten naar Azië gingen er hoog overheen terwijl ze beneden slag bleven voeren met de Russen met smaak naar meer. Niet hoog genoeg zou blijken…
Maar dat land leverde slag met een tegenstander die in eigen huis niet aarzelde om oppositie in kampen op te sluiten, tegenstanders tot in een ver buitenland te vermoorden of gewoon in eigen hoofdstad op straat af te schieten. Een land met een staatshoofd die vriendschap onderhoudt met schoften als al-Assad en Lukashenko en hun het materiaal levert om lastige steden plat te bombarderen. Toen de Krim Europa nog worst was kreeg ik al sympathie voor de in de steek gelaten kleine held die het tegen de grote draak moest opnemen.
P. bespeelt de hele wereld met één hand aan de gaskraan en de andere aan de rode knop van de nucleaire wapens. Die machtswellust moet hem wel orgasmes geven, want hij lijkt van alle remmen los. Niemand durft nog te voorspellen hoe dit af gaat lopen. Waarmee neemt de draak genoegen…? Hoeveel doden mag het kosten voor hij bevredigd is? De Oekraïense steden veranderen in een hoog tempo in levenloze zwartgeblakerde puinhopen met sleufgewijs loopgraven waar de lijken van de inwoners worden ingeworpen.
We kijken ernaar en staan als verlamd, en zijn vergeten dat we destijds uitriepen: nooit meer oorlog! Ik hoor op de achtergrond historici murmelen: telkens na een gegeven periode staat er zo iemand op, Napoleon, Hitler, nu is het blijkbaar de beurt aan Poetin. Militante leiders die mensen slechts zien als pionnen of kanonnenvlees.