Waarom testen vrouwen geen auto’s?

Waarom testen vrouwen geen auto’s? – Als een soort guilty pleasure bekijk ik op YouTube nogal eens filmpjes waarin auto’s getest en besproken worden. ANWB en Autoweek hebben hier een hobby van gemaakt.
Dit testen gebeurt vaak door een stel jolige ANWB-heren van middelbare leeftijd (Frank en Gert). Of serieuze autoverkopertypes van het blad Autoweek (Marc).
Nooit dames. De autowereld is te weinig inclusief. Terwijl er toch naast ruim 6 miljoen mannen, ook 5,5 miljoen vrouwen met een rijbewijs zijn. Die willen die auto’s waarschijnlijk ook wel eens vanuit hún perspectief beoordeeld zien. Hier valt een inhaalslag te maken.

Kan ik niet betalen

Het zijn altijd auto’s die ik niet kan betalen. Want auto’s zijn extreem duur tegenwoordig. Zeker als ze elektrisch zijn.
Ik kan me niet voorstellen dat iemand zich privé in de schulden gaat steken voor een dure elektrische auto. En ik zeker niet. Een tijdlang heeft de overheid ons een schuldgevoel aangepraat en ons moreel onder druk gezet om toch vooral elektrisch te gaan rijden. Na 2035 moest het afgelopen zijn met nieuwe benzineauto’s. Er kwamen allerlei financiële voordelen. Maar van de aanmoedigingssubsidies is vrijwel niks meer over. En waarom zou ik me laten aanmoedigen? Dat doet Schiphol ook niet, als het om milieu gaat.

De frunk

Bij de beoordelingen in de filmpjes wordt een vast stramien gevolgd: eerst wordt de buitenkant beoordeeld, dan de binnenkant. De tester gaat in dat laatste geval altijd even ‘achter zichzelf zitten’ op de achterbank, om te kijken of daar genoeg ruimte is. Meestal is het te krap. En de bagageruimte, die is ook belangrijk natuurlijk, voor als je op vakantie of naar Ikea gaat. Meestal ook te krap.
Bij elektrische auto’s wordt altijd vermeld of er een ‘frunk’ is, een vak om de laadkabel in op te bergen. De tester is verontwaardigd als die er niet blijkt te zijn.

Let nou maar op de weg!

Ja, en dan komt het ‘moment suprème’, dan gaat er een ritje gemaakt worden met de auto. Dat is verdacht vaak in een of ander ver en zonnig buitenland met kronkelige stille wegen, waar ze eens even flink de wegligging gaan beoordelen. Daar betaal je als lid tenslotte je contributie voor, om dergelijke uitstapjes mogelijk te maken.
Afwisselend zien we shots van de auto die lustig door het landschap toert en van de tester, die onder het rijden tegen mij als kijker gaat zitten praten. Let jij nou maar op de weg, denk ik dan. Helaas gaat het altijd goed, dus echt sensationeel wordt het nooit. Ik word onderwijl overspoeld met allerlei technisch jargon waar ik geen bal van begrijp, zoals de wltp-waarde (???), het verbruik in kilowatt (ik weet nooit of het veel is of niet), de laadsnelheid, de hoeveelheid Newtonmeter koppel (of zoiets, geen idee) en het belangrijkste: of je met één druk op een knop alle verplichte, maar irritante veiligheidsvoorzieningen of meldingen uit kunt zetten.

Gewoon Chinees

O ja, dat vergeet ik nog: het onderstel! Een platform noemen ze dat dan. Want je denkt als koper dat er een heleboel verschillende merken auto’s zijn, maar in de praktijk ‘staan ze allemaal op hetzelfde platform’. Of hebben ze dezelfde motor. Zo heb ik inmiddels geleerd dat er een heleboel auto’s op het ‘platform’ van moederbedrijf Stellantis staan, waaronder Citroën, Peugeot, Fiat en Opel. Of van Volkswagen, zoals Skoda en Seat.
En dat oude vertrouwde merken als Volvo en MG tegenwoordig gewoon Chinees zijn.

Oude sok

Niettemin heb ik aan al die kennis geen donder, want elektrische auto’s zijn merendeels onbetaalbaar. Een beetje nette auto kost al rap 40000 euro of meer. En de testers praten erover alsof het ANWB- of Autoweekpubliek dit bedrag nog in een oude sok maat 76 heeft liggen.

Toch zie je ze overal rijden, die dure nieuwe auto’s. Waarschijnlijk allemaal leaseauto’s. Of senioren die hun hypotheek hebben afbetaald en nu de overwaarde van hun huis in een auto hebben gestoken. Ook mogelijk is private lease tegenwoordig. Dan betaal je 750 euro per maand voor een auto die nooit van jou wordt. Ik schat dat het voordeliger is om voor elke rit een taxi te nemen.

De Aston Martin

De Autoweek-autotest die mij onlangs het meest opviel was die van een Aston Martin Vantage. Tester Marc Klaver mocht daar eventjes mee rijden. Dat was natuurlijk geen elektrische auto, maar een ronkende patsersauto van ruim driehonderdduizend euro die een snelheid haalt van meer dan 300 kilometer per uur. Handig voor in de Amsterdamse binnenstad (30 km per uur) of de afgeknepen Nederlandse snelweg. Vier litermotor, 665 pk, 800 Newtonmeter koppel, hoor ik Marc zeggen. Opnieuw: geen idee.
Geen kwaad woord van Marc over die auto, zelfs niks over het riante benzineverbruik (1 op 8,3). Logisch, anders krijgt Marc er nooit meer eentje mee. Maar als ik hem koop heb ik volgens Marc een ‘goede smaak en gevoel voor stijl’. Klopt, heb ik. Alleen geen geld. Blijft over de vraag: wat vinden dames van deze auto?

Laatste revisie op 10 april 2025.