-
Het droevig lot van de bekende Nederlander
Het lijkt me ingewikkeld om een bekende Nederlander te zijn. Los van de egostrelende aspecten, is het een zwaar bestaan. Je sociale leven wordt een schijnvertoning, want wie vindt jou nou écht aardig? Wie zijn je echte vrienden als het erop aankomt? Ik moest daaraan denken bij het overlijden van Wim de Bie. Vanwege zijn weblog genaamd ‘Bieslog’ stond hij eens wat achteraf op een blogfeestje, de uitreiking van de Dutch Bloggies. Dat zijn de Oscars van de blogwereld (een bescheiden vergelijking, vonden ze zelf). Dat was meen ik in 2008. Verdekt opgesteld Wim stond verdekt opgesteld in het halfduister (hij was tenslotte geen Gordon of Joling), maar was niettemin…
-
Een schipbreuk in Växjö
Een schipbreuk in Växjö – Toen er afgelopen zaterdag in Zuidland een trekpontje met 25 opvarenden omsloeg, kreeg ik echt een déjà vue. Het is mij namelijk ook eens overkomen! Niet in Zuidland, maar een stuk noordelijker, in Zweden! En dan niet met 24 man tegelijk, maar gewoon lekker met z’n tweeën. Zonder hulpdiensten. Zonder trauma-heli.Wij hebben deze schipbreuk geheel zelfstandig afgehandeld en overleefd. Na mijn ervaring van destijds durf ik te stellen: wanneer je met z’n vierentwintigen op zo’n lullig ponton gaat staan, kun je erop wachten dat je om gaat. Wijsheid achteraf, want als het past, denk je dat het veilig is. Dat hadden wij toen ook.Hieronder dus…
-
Wordt 2023 een nog grotere uitdaging?
Wordt 2023 een nog grotere uitdaging? – In vorige jaren werd er in Nederland volop geklaagd over de corona-beperkingen. Ik wil de last daarvan niet bagatelliseren. Voor bepaalde groepen was het uitermate moeilijk en frustrerend. Wie doden in zijn directe of ruimere omgeving te betreuren had, ging door een verdrietige periode. Corona was verschrikkelijk.Maar veel mensen waren blij dat het deprimerende corona-jaar 2021 voorbij was. Het nieuwe jaar moest en zou beter worden. Sommigen vlogen bij de beperkingen door corona weer behoorlijk irritant uit de bocht over de aantasting van hun democratische vrijheden (meestal ten koste van anderen). Opvallend was de vasthoudende drang tot demonstreren of ‘koffiedrinken’. Van die mensen…
-
Een onbeschofte hond
Die hele affaire rond het grensoverschrijdend gedrag (GOG) van Matthijs van Nieuwkerk riep herinneringen op aan mijn ervaringen met Rudi Carrell. “Rudi wie?” zullen de jongere generaties vragen. Inderdaad, en zo zal het met Matthijs van Nieuwkerk ook gaan als hij in de toekomst nog eens ter sprake komt. Mocht komen. Want de wereld draait door en blijft niet hangen bij mensen en dingen die voorbij gaan. Goed. Rudi Carrell dus, jongens en meisjes. Rudi was een entertainer die vroeger op zaterdagavonden het Nederlandse spruitjesvolk vermaakte met televisieshows. Daarin deed hij lollig, zong hij liedjes en liet hij diverse artiesten aan bod komen. Zowel Nederlandse als buitenlandse, het mocht wat…
-
Harde klappen in het zwembad
Elke maandagmiddag bevind ik mij in het zwembad. Niet om te zwemmen, maar om mijn zoon (8, ZKKH) te begeleiden. Hij heeft A en B en gaat nu voor C. Ik mag sinds corona nog maar eens in de zes weken op de tribune zitten om te kijken hoe het gaat. Noodgedwongen breng ik daarom in de andere weken drie kwartier in de sombere cafetaria van het zwembad door. Ik nuttig daar een kop thee en een uitgedroogde gevulde koek. Ik dood de tijd met lezen en met het zoeken naar de oorsprong van het woord ‘cafetaria’. Want waarom was het geen ‘cafetarium’ en klonk het zo meervoud? Ik leerde…
-
Een dode kraai
Mijn zoon (ZKKH, 8), kwam mij melden dat er een dode duif in de tuin lag. Hoe zou dat nou komen? Er liggen nooit dode duiven in de tuin. Ik liep met hem mee. Inderdaad, er lag iets onbeweeglijks op het terras. Geen duif. Bij nadere bestudering leek het mij een kraai. Maar evenzogoed dood. Ik wees hem op het verschil tussen een dode kraai en een dode duif. Ik had liever gehad dat het een duif was geweest. Ten eerste omdat die altijd hinderlijk koeren en ten tweede omdat er van een dode kraai toch iets onheilspellends uit gaat. Kraaien associëren we toch meer met de dood. Het lijken…