Mijn zoontje van vier beweegt zich nog onbevangen door de wereld. Vrijelijk praat hij met allerlei mensen, ook vreemden. Ik geniet daarvan.
Ik besef dat de dag niet ver meer is dat ik hem zal moeten waarschuwen. Ik moet hem vertellen dat niet iederéén zo lief en aardig is. Soms zelfs vals, kwaadaardig en haatdragend. Dat wordt nog lastig uit te leggen.
Wie op Twitter of Facebook kijkt, zinkt de moed soms in de schoenen. Zo lees ik tientallen reacties van Nederlanders op de (nu teruggedraaide) Amerikaanse maatregel om kinderen van Midden-Amerikaanse vluchtelingen te scheiden van hun ouders. Die ouders zijn illegaal de grens overgestoken, dus eigen schuld, is de breed gedragen mening.
Drugskartels
De twitteraars verdiepen zich blijkbaar niet in de reden waarom de vluchtelingen de grens over willen. De ‘illegalen’ zoeken veiligheid en een leven zonder armoede. Ze willen hun kinderen beschermen tegen geweld van drugskartels en ze een betere toekomst geven. Dat zijn dus juist goede ouders.
Maar sommige Nederlanders hebben daar blijkbaar een heel andere mening over. Een mening die een Godwin bijna onvermijdelijk maakt. Ik houd mij met moeite in.
Gerben heeft zijn oordeel klaar
Een enkel voorbeeld op Twitter:
Ene Gerben reageert op een tweet dat de maatregel van Trump om kinderen van ouders te scheiden een schending is van het internationaal recht:
Heeft niets met internationaal recht van doen maar met de verantwoordelijkheid van OUDERS om hun kinderen niet (wegens eigen geldelijk gewin) via illegale grensoverschrijding aan dergelijke gevaren en ellende bloot te stellen! Punt uit!
Gerben herhaalt deze opvatting categorisch wanneer hij een tegenwerping krijgt. Het drama voltrekt zich aan de overkant van de oceaan, maar Gerben doet alsof al die Mexicanen in zijn eigen straat kamperen en dat hij ze ook nog zelf te eten moet geven.
Inlevingsvermogen
Hebben Nederlanders als Gerben zélf geen kinderen of kleinkinderen? Herinneren ze zich niet de verlatingsangst die kinderen kunnen hebben, de angst dat je ouders weggaan? Volgens mij komt dat bij alle kinderen wel eens voor.
Hebben ze zó weinig inlevingsvermogen dat ze zich niet kunnen voorstellen hoe het voor ouders is om gescheiden te worden van hun kinderen? Ik kijk naar mijn zoontje en word al beroerd van het idee.
Kwaadaardige gedachten
Als je zo weinig empathie hebt, echt, dan moet je je laten behandelen. Of, als je een hopeloos geval bent, je terugtrekken op een eenzame plek, waar niemand nog last van je heeft. En zéker niet je kwaadaardige gedachten ventileren op Twitter en Facebook. Want dit is geen kwestie meer van ‘een andere mening’, maar een kwestie van moraal, van opvoeding, van geweten.
Gerben, je bent als de idioot die in openbare gelegenheden steevast de toiletten tot aan het plafond toe met stront besmeurt.
Laatste revisie op 1 januari 2019.
Mooi geschreven John. Ik weet precies wat je bedoelt. Overigens, dat linker zonnetje op de foto is van mij. 😉
Dacht ik het niet? Heb jij die blauwe pet met de klep in de nek opgezet? Of doet-ie dat gelijk al zelf zo? 🙂
Het is een pet met zo’n flapje in de nek tegen de zon. Aan de voorkant zit de gewone klep. 😉
Beste Arnoud,
In januari kreeg ik de opdracht van De Haarlemse Dichtlijn, als deelnemer aan het Poëziefestival op Hemelvaartsdag, een gedicht te schrijven waarin de versregel ”de zon van gisteren” voorkomt. Dat was n.l. de titel van de Bloemlezing die men wilde uitgeven ter gelegenheid van het feest. Zo’n gratis feest moet immers ook wat inkomsten genereren. ik ging eens kijken op het internet wat er zoal over opgroeiende kinderen te vinden is ter inspiratie. In onze herinnering scheen in die tijd immers altijd de zon? Ik vond een foto van een baby, vol verbazing en onbevangen de wereld in kijkend. Het gedicht kwam al snel. De bundel ligt nog in de verkoop (10 euro) in de boekhandels in Overveen, Haarlem en Heemstede. Dat is de reden waarom ik hier mijn gedicht niet inplak, maar toen ik jouw foto van die twee koters in het weiland zag, wist ik meteen weer: Ja dat is een plaatje met de zon van gisteren!