Van kaakchirurg tot telefoonterreur

Mijn tandarts vond het noodzakelijk dat de twee achterste kiezen bovenin nu eindelijk eens verwijderd zouden worden. Ze waren bezig op te lossen in de kaak, zoals het beeldend werd beschreven. En hoewel je zou verwachten dat het dan vanzelf goed komt, wilde zij ze toch trekken. Nou ja, doe dan maar, weg met die ouwe zooi. Maar dat ging zomaar niet. Er was bij mij een risico dat er bij het trekken een open verbinding met de bijholte erboven zou ontstaan. Dit leidt tot ongewenste effecten waarschijnlijk. Welke is mij niet precies duidelijk. Ik moest naar de kaakchirurg. Die zou de klus voortvarend klaren.

Naar het Oostfront

Nu ben ik nog van de boomer-generatie die mocht meemaken dat de tandheelkunde viel onder de vakgroep ’smederij en middeleeuwse martelmethoden’. Vandaar de bijnaam ‘smoelensmid’. Boren en wortelkanaalbehandelingen zonder verdoving, hele reeksen gaatjes aan elkaar vullen en daarna contant afrekenen. Dat werk.
Een verwijzing naar de kaakchirurg was dan bijkans het ergste wat je op dit gebied kon overkomen. Meestal om de verstandskiezen te trekken. Daarna ging je een week met het opgezwollen hoofd als van een hamster door het leven. Ik herinner me uit die tijd een kaakchirurg die Schade heette. Je verzint het niet.
Nee, de kaakchirurg was in onze boomer-beleving hetzelfde als in WOII naar het Oostfront gestuurd worden. Maar dan zonder Nazi te zijn.

De Turkse club

Gelukkig heeft de tandheelkunde sindsdien grote stappen vooruit gemaakt en hoef je eigenlijk geen angst meer te hebben voor de kaakchirurg. Wel voor de ondersteunende diensten, zo is mij gebleken.
Ik was verwezen naar een grote en nieuwe private kliniek in Amsterdam. Het schijnt een wereldwijde onderneming te zijn, van Turkse origine. Hij heet Acibadem. Zo te horen moet je dat uitspreken als Hatsjiebadem, maar dat kan ik verkeerd verstaan hebben.
Ze doen daar van alles, dus ook kaakchirurgie. Ik ging maar eens bellen om een afspraak te maken. Ik belandde in een telefoonwachtrij. Op het bandje kreeg ik allerlei informatie over de corona-maatregelen en dat ze ook een website hadden. Nuttig, totdat ze dat uit den treuren begonnen te herhalen. Dat is psychisch niet op te brengen als je tien minuten in de wacht hangt.

Kapsalon in De Pijp

Daarna eindelijk de receptioniste. Ze had zo’n lekker Amsterdams accent dat je verwacht bij een kapsalon in de Pijp, maar niet bij een sjieke kliniek. Het zal aan mij liggen, maar het wekt geen vertrouwen. Zelf heb ik ook een Amsterdams accent, maar ik ben dan ook geen kaakchirurg, zelfs geen receptioniste. Soit.
De dame ratelde een verhaal af wat ik allemaal mee moest nemen, dat ze me een formulier ging mailen en dat ik dat moest invullen. Ik moest vijf keer mijn e-mailadres spellen. Ik kwam er verder nauwelijks tussen, maar ik had nog wel wat vragen. Ik kreeg daarom heel kordaat een bel-afspraak, waarbij de kaakchirurg mij verder zou voorlichten. Om 16.00 uur.

Had ik beter niet kunnen doen

Dat werd 17.00 uur. Er ging vervolgens iets mis met de verbinding. Ik belde beleefdheidshalve maar meteen terug. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik belandde weer in de elektronische wachtrij-terreur. ‘U staat op nummer 1 in de wachtrij’. Even later: ‘De wachtrij is momenteel ontzettend lang, u kunt beter later bellen’. Je wordt al voorgelogen voordat je überhaupt iemand hebt gesproken.
Gelukkig, de telefoniste. Zij verbond mij door. De telefoon ging langdurig over. Plotseling hoorde ik een muziekje. Vervolgens: ‘U staat op nummer 3 in de wachtrij…’
Bij geen gehoor word je terug geparkeerd in de wachtrij, leerde ik even later, toen ik de telefoniste weer bij de elektronische kladden had.
En dan zegt ze met zo’n onnozel toontje: “Ja, om vijf uur gaat iedereen naar huis!”
Kijk, door dit soort ervaringen gaan mensen nu radicaliseren. Dit lokt geweld uit.

De lange arm

Maar ik moet me rustig houden, ik ben nog niet geweest. Volgende week pas. Niet te kritisch zijn, want het is een Turkse instelling. Je weet het maar nooit met die ‘lange arm’ van Erdogan. Straks staat hij grijnzend achter de stoel om hoogstpersoonlijk mijn kiezen te trekken. Zonder verdoving uiteraard…

Update 17-11-2021: Ik kom er natuurlijk niet onderuit om de afloop van deze slachtpartij te verslaan. De kiezen zijn eruit, maar vraag niet hoe. De ene ging makkelijk, bij de andere ontstond een opening naar de bijholte. Die werd dichtgenaaid. Daarna was mijn gezicht behoorlijk opgezet. De kaakchirurg trouwens ook. Niet doordat ik haar gemept had, maar doordat ze hoogzwanger was. Overigens heb ik daarmee niets van doen gehad. Ik wil geen misverstanden. Ik troost mij met de gedachte dat zij langer last zal hebben van de naweeën dan ik. Hoewel…

Laatste revisie op 28 december 2021.