Eigen schuld, dikke bult

Ik reed met de auto de parkeerplaats op van de Welkoop (‘winkel met verstand van tuin en dier’). Ik nam een bocht wat krap, want mij kwam een tegenligger tegemoet. Tot mijn ontzetting hoorde ik ineens een ijzingwekkend en bloedstollend gekrijs. Het kwam ergens onder mijn auto vandaan. Ik trapte hard op de rem. Had ik een zwerfkat overreden? De chihuahua van een deftige dame? Een rollator met bijbehorende bejaarde? Een krat cavia’s die bij iemand van de bagagedrager was gevallen? Een ontsnapte legkip uit de aanbieding?

Nog veel erger

Snel stapte ik uit. Het was allemaal nog véél erger: ik had een (al eerder omgereden) betonnen paal geschampt! Zo eentje met van die scherpe kiezelstenen erin, zo’n paal die met sadistisch genoegen je halve auto van voor tot achter open trekt.
De dorpel, de deuren, de wielkast, mijn arme autootje zag er ineens vreselijk gewond uit. Met van die opgekrulde lak. Ik voelde een diepe moedeloosheid bij mezelf indalen. Want als je een bocht te krap neemt en een paal schampt, is het nu eenmaal je eigen schuld met dikke bult en diepe deuk.

Schuldbeleving

De dagen erna analyseerde ik mijn beleving van het begrip ‘schuld’. Ik voelde de neiging om de schuld deels ook buiten mijzelf te zoeken. Kon ik de Welkoop niet aansprakelijk stellen voor de omgevallen paal? Hij stond op een stoep, maar die stoep was even hoog als de rijweg. En ze hadden zoveel plantenbakken voor de ingang staan, dat de doorgang op de parkeerplaats wel erg krap was geworden, waardoor ik de bocht te kort nam en wel tegen die paal aan móest rijden, die ook nog eens was omgevallen bij een vorige aanrijding en die ik dus niet had kunnen zien vanuit de auto en… en…, kortom: er was best wat af te dingen op mijn schuld. Vond ik.

Mijn verzekeringsmaatschappij hielp mij uit de droom. Ze zagen geen aanleiding om de Welkoop aansprakelijk te stellen. Ik zuchtte heel diep. Dit ging mij echt flink geld kosten, want het was al de tweede schade dit jaar.

De natuurlijke reflex

Niettemin vond ik het interessant om te ontdekken dat een actie van jezelf leidt tot schade, terwijl omstandigheden buiten jezelf in belangrijke mate bijdragen aan die schade en de ernst daarvan. Een kunststof paaltje had bijvoorbeeld het leed veel minder ernstig gemaakt.

Ik vind het een heel natuurlijke reflex om op z’n minst verzachtende omstandigheden aan te voeren voor de eigen schuld. Nog even zo doorgaan en ik heb mezelf volledig vrijgepleit. Helaas blijf ik tóch zitten met de brokken en de dikke bult. Het is niet eerlijk.

Laatste revisie op 8 mei 2019.